تهیه و بررسی فیلم مخاط چسب آهسته رهش تریامسینولون استوناید برای درمان آفت و بیماری های التهابی دهان

مقدمه: سیستم های دارورسانی مخاط چسب می توانند اثر عبور اول کبدی را کاهش دهند و غلظت بالاتری از دارو را در خون ایجاد کنند. این فیلم ها می توانند به مخاط دهان بچسبند و سبب محافظت از زخم ها و کاهش درد و التهاب در دهان شوند. هدف مطالعه ی حاضر، ساخت فیلم دو لایه ی تریامسینولون برای درمان آفت بود. روش ها: فیلم مخاط چسب تریامسینولون با استفاده از روش solvent casting تهیه شد. در تهیه ی لایه ی اول پلیمرهای مختلفی مانند کیتوزان، hpmc k4m (hydroxypropyl methylcellulose)، hpmc k15m و یودراژیت rl100 و همچنین گلیسرین و پروپیلن گلیکول به عنوان پلاستی سایزر و در تهیه ی لایه دوم از اتیل سلولز استفاده شد. فیلم ها از نظر ویژگی های فارماسیوتیکال و سایر پارامتر ها مانند یکنواختی، ضخامت، تورم پذیری، زمان از هم پاشیدن، قدرت چسبندگی و زمان آزادسازی مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: فرمولاسیون های حاوی کیتوزان دارای انعطاف پذیری بالا و بیشترین چسبندگی به مخاط بودند، اما میزان shrink آن ها زیاد بود. بیشترین میزان mdt (mean dissolution time) به فرمول های دارای hpmc k15m و یودراژیت مربوط می شد. الگوی رهش دارو در فرمول های دارای hpmc از مدل درجه ی صفر نوع دوم و در فرمول های حاوی کیتوزان از مدل درجه ی صفر غیر فیکی تبعیت می کرد. سرعت آزادسازی در فرمولاسیون های دارای پروپیلن گلیکول و گلیسرین مشابه بود. چسبندگی یودراژیت به مخاط از کیتوزان و hpmc کمتر بود. آزادسازی دارو از فرمولاسیون های دارای یودراژیت از مدل supper case ii پیروی می کرد. نتیجه گیری: یودراژیت به دلیل داشتن بیشترین mdt و چسبندگی و آزادسازی مناسب و اتیل سلولز به دلیل کاهش سرعت آزادسازی در غلظت های کمتر از 200 میلی گرم بهترین نتیجه را داشتند.